Else Rauch urodziła się 28 VI 1888 r. w Lüneburgu (Dolna Saksonia) w całkowicie zasymilowanej rodzinie Mayerów. Ukończyła seminarium nauczycielskie i została zatrudniona w szkole podstawowej w Hamburgu. Uczyła języka niemieckiego, historii, geografii oraz religii ewangelickiej. Miała opinię świetnej, ogólnie lubianej i poważanej wychowawczyni. Własnych dzieci nie miała. Od rozwodu z mężem w 1929 r. żyła samotnie. Po dojściu Hitlera do władzy (1933) pozostała na stanowisku aż do 1935 r., kiedy to gestapo rozpoznało jej żydowskie pochodzenie i została w związku z tym zwolniona z pracy. 26 X 1941 r. przesiedlono ją z Hamburga do getta łódzkiego. Początkowo mieszkała w kolektywie przy ul. Młynarskiej, później, razem z 12 innymi lokatorami, w lokalu przy ul. Tokarskiej 7. Ci spośród jej współlokatorów, którzy przeżyli wojnę, wspominali uroczystość, jaka odbyła się z okazji świąt Bożego Narodzenia i przypadającego właśnie żydowskiego święta Chanuka. Inicjatorką tej uroczystości była Elsa Rauch. Pracowała w resorcie rymarskim, gdzie zajmowała się młodzieżą i dziećmi pracującymi w tymże resorcie w ramach tzw. „przewarstwowienia”. 10 V 1942 r. została deportowana do obozu zagłady w Chełmnie n. Nerem (Kulmhof), gdzie zginęła. W 1995 r. wydano w Hamburgu zbiór wspomnień pisanych przez jej byłych uczniów.
Źródło: Kempa A., Szukalak M., Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich i z Łodzią związanych, tom 4, A–Z, Łódź 2004;