František Kafka urodził się 5 XII 1909 r. Był adwokatem, doktorem praw. W październiku 1941 r. został deportowany z czeskiej Pragi do łódzkiego getta w tzw. „drugim transporcie”, liczącym tysiąc przesiedleńców. W getcie mieszkał przy ul. Młynarskiej 20. Po trzech latach pobytu w łódzkim getcie, 11 III 1944 r. został przesiedlony do Częstochowy wraz z liczną grupą skierowaną do pracy w zakładach zbrojeniowych „Hasag”. Przez pewien czas pracował w Skarżysku-Kamiennej, potem znów w Częstochowie, gdzie doczekał wyzwolenia 17 I 1945 r. Po powrocie do kraju walczył w szeregach armii czechosłowackiej, później przez pewien czas pełnił funkcję sekretarza pierwszego rządu republiki w Koszycach, a następnie, odsunąwszy się od działalności politycznej, poświęcił się pracy naukowej i literackiej. Już w r. 1946 opublikował opowiadanie napisane w łódzkim getcie Vánoční legenda z Ghetta (Bożonarodzeniowa legenda getta). Kolejną introspekcję autora w ponury świat realiów łódzkiego getta przyniosła jego powieść Krutá letá (Praha 1963). Autor przedstawił w fabularnej formie stosunki panujące w getcie i psychologię zbiorowości ludzkiej w skrajnie ekstremalnych warunkach izolacji na ograniczonym terytorium zamkniętej dzielnicy. Już po śmierci pisarza (1991) ukazała się jego obszerna rozprawa o Jehudzie Löwie, synu Becalela, wybitnym praskim rabinie z przełomu XVI i XVII w., przez kilka lat, od kwietnia 1592 r. rektorze jesziwy w Poznaniu i nadrabinie Wielkopolski: Velký pražský rabi Jehuda Löw (1994).
Źródło: Kempa A., Szukalak M., Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich i z Łodzią związanych, tom 4, A–Z, Łódź 2004;