Wilhelm Caspari urodził się 4 lutego 1872 we Frankfurcie n. Menem. Studiował medycynę na uniwersytetach we Fryburgu i Berlinie. Po otrzymaniu tytułu doktora medycyny (1895) był asystentem w Instytucie Psychologii Zwierząt Wyższej Szkoły Rolniczej w Berlinie. Habilitował się z fizjologii żywienia. W 1908 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a następnie (1920) stanowisko kierownika oddziału badania raka w Państwowym Instytucie Terapii Doświadczalnej we Frankfurcie n. Menem. Opublikował liczne prace dotyczące 
badań z zakresu klimatologii biologicznej i onkologii. Skoncentrował się wówczas na badaniu przyczyn choroby nowotworowej i jej leczeniu. Ogłosił m.in. Biologische Grundlagen der Strahlentherapie bei bösartigen Geschwülsten (1922). Światowy sukces wyników jego prac sprawił, że został zaproszony do ośrodka badawczego w Speyrsche Klinik we Frankfurcie n. Menem, w którym pracował do 1933 r. W roku 1930 reprezentował Niemcy na międzynarodowym kongresie lekarskim w Madrycie. 19 X 1941 r. został deportowany z transportem Żydów z Frankfurtu nad Menem do getta łódzkiego i zamieszkał przy ul. Drewnowskiej 15, a od 10 IX 1943 przy ul. Pieprzowej 4. Natychmiast otrzymał pracę w tamtejszym szpitalu przy ul. Łagiewnickiej. W miarę możliwości i warunków kontynuował pracę badawczą w kierowanej przez siebie pracowni histopatologicznej. Od lutego 1942 do grudnia 1943 r. wygłaszał przed zespołami medycznymi referaty na temat odżywiania w panujących w getcie warunkach. Podczas tzw. „szpery” we wrześniu 1942 r. jego żona Gertruda (ur. 14 IX 1884) została deportowana do obozu śmierci w Chełmnie n. Nerem (Kulmhof). Ponieważ wtedy zlikwidowano też szpitale w getcie (oprócz szpitala chorób zakaźnych), Caspari za wstawiennictwem Przełożonego Starszeństwa Żydów otrzymał pracę w urzędzie statystycznym. Pracował tam nad dokumentowaniem liczby zgonów i ich przyczyn oraz nad ustalaniem podziału żywności według jej kaloryczności i zawartych w niej witamin. Deportacja żony wpłynęła negatywnie na stan psychiczny prof. Caspariego. Po likwidacji przez Niemców specjalnych talonów na dodatkową żywność podupadł na zdrowiu. Osłabiony zmarł 21 I 1944 na pogrypowe zapalenie płuc i został pochowany na cmentarzu przy ul. Brackiej (str. L, kw. P-IV, nr grobu 155).
Źródło: Kempa A., Szukalak M., Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich i z Łodzią związanych, tom 4, A–Z, Łódź 2004;